Sorry miss, this section is raided by a number of trolls from a neighbor country, so we prefer to keep our discussions about internal matters of Iran, in Persian language.
Why you want it
I want to see what they are saying behind us...
You can wright arab defence forum
Defense Arab المنتدى العربي للدفاع والتسليح
Thank you. Many thanks.
Sorry miss, this section is raided by a number of trolls from a neighbor country, so we prefer to keep our discussions about internal matters of Iran, in Persian language.
@mohsen @بلندر @MoshteAhani @The SiLent crY @2800 @SOHEIL @Serpentine
@SOHEIL @New @rmi5 @kollang @rahi2357 @ResurgentIran @haman10 @Daneshmand @JEskandari @raptor22 @bozorgmehr @Abii @Surenas @The SiLent crY @Arminkh@@yavar @The Last of us @Gold Eagle @behnam @Commandant @Aspahbod @Militant Atheist
and others
کشور در کادراش واقع در اکس آن پروانس فرانسه، در یکی از بزرگترین همکاری های علمی روی سیاره زمین، دست به دست هم داده اند تا با استفاده از همان فرآیندی که در خورشید رخ می دهد، انرژی تولید کنند.
این پروژه بین المللی گداخت هسته ای معروف “ایتر” نام دارد که به زبان لاتین به معنی «راه» است. هدف، تولید انرژی برق ارزان و سالم برای محیط زیست و تداوم پذیر با استفاده از فرآیند هم جوشی در نوع جدید رآکتور هسته ای است.
کلودیو روکو، خبرنگار یورونیوز می گوید: «در قلب رآکتور جدید گداخت هسته ای هستیم. وزن این رآکتور دوبرابر وزن برج ایفل است و مکانی به وسعت ۶۰ زمین فوتبال را اشغال خواهد کرد.»
برای اینکه همجوشی رخ دهد، باید فشار و دمای گاز بسیار داغ (یا پلاسمای) حاوی اتمهای سبک، مثل هیدورژن به حدِ دما و فشار در مرکز خورشید برسد، یعنی به دمای ۱۵۰ میلیون درجه سانتیگراد بالای صفر(حداقل ده برابر دمای هسته خورشید ). برای رسیدن به این دمای بسیار بالا، باید میدانهای مغناطیسی بسیار پرشدت تولید کرد تا پلاسما را درفضا معلق نگاه دارد چون هیچ ظرفی تاب نگه داشتن این پلاسمای داغ را ندارد. واکنش همجوشی بین دو ایزوتوپ هیدروژن رخ می دهد: بین دوترویوم و تریتیوم.
برنار بیگو مدیرکل این پروژه می گوید که بدین ترتیب می توان مشکل تولید انرژی در سیاره زمین را حل کرد. خبرنگار یورونیوز از وی درباره مزیت تولید انرژی از همجوشی هسته ای، در مقایسه با شکافت هسته ای (فرآیندی که در رآکتورهای فعلی یا در بمب هسته ای رخ می دهد و انرژی تولید می کند) می پرسد و آقای بیگو می گوید:«مهمترین مزیت به خود سوخت مربوط می شود. سوخت این رآکتور هیدروژن است و هیدروژن در طیبعت بسیار فراوان است. آب دریا و
دریاچه ها هیدروژن دارد. بنابراین منبعی تمام نشدنی برای انرژی است که صدها میلیون سال دوام خواهد داشت
. مزیت دیگر مربوط به زباله ها و پسماندهاست: در این فرآیند چند پسماند پرتوزا بوجود می آید، اما عمر پرتوزایی این پسماندها کوتاه است، حداکثر چند صد سال در مقایسه با پسماندهای فرآیند شکافت هسته ای که عمر پرتوزایی شان به چند میلیون سال می رسد، کمتر است.»
از سوی دیگر، فرآیند همجوشی را می توان به آسانی متوقف کرد. در صورتی که برای فرآیند شکافت هسته ای چنین نیست و حتی اگر فرآیند شکافت متوقف شود، چند تن سوخت هسته ای خطرناک باقی می ماند که همچنان گرما و انرژی تولید می کند.
این امید می رود که این رآکتور جدید در این مکان طی بیست سال آینده به کار افتد و بتواند ۳۰۰ مگا وات برق تولید کند.
دانشمندان ایرانی مرکز تحقیقات فیزیک پلاسمای واحد علوم و تحقیقات دانشگاه آزاد نیز با پروژه ایتر همکاری می کنند.
رآکتور گداخت هسته ای در طرح «ایتر» | euronews, فن آوری روز
------------------------------------------------
علی‌اکبر صالحی تشریح کرد
برنامه‌های ایران برای پیشبرد پروژه گداخت هسته‌ای
رئیس سازمان انرژی اتمی با بیان اینکه گداخت هسته‌ای یکی ازپروژه‌های محوری سازمان انرژی اتمی است، گفت: معاونت توسعه مدیریت و منابع انسانی سازمان قول داده‌اند تا جایی که امکان دارد این طرح را مورد حمایت مالی قرار دهند
به گزارش گروه فضای مجازی خبرگزاری فارس، روزنامه خراسان نوشت: پروژه گداخت هسته ای، یکی از طرح های مهم و راهبردی است که محققان کشورمان در پژوهشگاه علوم و فنون هسته ای سازمان انرژی اتمی ،همپای کشورهای پیشرفته دنیا، طی سال های اخیر و به منظور دستیابی به منبع بی پایان انرژی، گام های بلندی در راستای عملیاتی کردن آن برداشته اند. گداخت تامین کننده انرژی ستارگان است و از نظر اصولی می تواند منبع تقریبا نامحدود انرژی و از نظر محیطی بی خطرترین نوع انرژی روی زمین باشد. دکتر صالحی رئیس سازمان انرژی هسته ای در گفت و گو با خراسان در خصوص آخرین وضعیت این پروژه اظهار داشت: پروژه گداخت هسته ای، از پروژه های بسیار افتخار آفرین کشور است که با سرعت هم به پیش می رود و مهم ترین بخش و یا مهم ترین ویژگی آن نیز نیروی انسانی و خلاقیت های به کارگرفته شده در آن است.
وی با بیان این که تاکنون نزدیک به 80 نیروی متخصص برجسته در زمینه گداخت هسته ای در کشور تربیت شده اند، افزود : اکنون درحال تربیت نیرو های متخصص درزمینه گداخت هسته ای هستیم و تاکنون نیز 80 نیروی متخصص برجسته در این زمینه تربیت شده اند واین روال همچنان ادامه دارد.
صالحی با بیان این که گداخت هسته ای یکی از پروژه های محوری سازمان انرژی اتمی است، خاطرنشان کرد: معاونت توسعه مدیریت و منابع انسانی سازمان نیز قول داده اند تا جایی که امکان دارد این طرح را مورد حمایت مالی قرار دهند.
رئیس سازمان انرژی هسته ای افزود:ما انرژی هسته ای را یک انرژی نو می دانیم که صرفا حدود 50 سال از عمر آن می گذرد و به عنوان یک انرژی پاک تلقی می شود.
صالحی با برشمردن دلایل توجه ایران به فناوری هسته ای گفت: دسترسی به فناوری های نو و آماده سازی نسل های آینده برای ورود به عرصه فناوری های جدید، از مهم ترین مواردی است که باعث شده است کشور ما توجه ویژه ای به فناوری هسته ای داشته باشد.اگر ما هم اکنون وارد فناوری هسته ای شکافت نشویم در آینده نمی توانیم به عرصه انرژی هسته ای جوش یا گداخت قدم بگذاریم. برای این که از شکافت به گداخت برویم، حتما باید به فناوری شکافت مسلط شویم، نیروی انسانی مان را تربیت کنیم و سپس به عرصه گداخت قدم بگذاریم.
به گفته صالحی؛ گداخت آخرین پاسخ بشر برای تولید انرژی نامحدود است که درحال حاضر سازمان انرژی اتمی به طور جدی این پروژه را در دست پیگیری دارد و این پروژه ، مسیری رو به جلو را طی می کند.
علی‌اکبر صالحی تشریح کرد برنامه‌های ایران برای پیشبرد پروژه گداخت هسته‌ای
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
تاسیسات اراک دو بخش داره
بخش 40 مگاوات تحقیقاتی1
بخش تاسیسات اب سنگین2
" در اراک دو تاسیسات وجود دارد یکی تاسیسات آب سنگین است که فقط آب سنگین تولید می‌کند و دیگری راکتور آب سنگینت کار می‌کند"
آب سنگین چیست؟ / تفاوت راکتور آب‌سنگین اراک با نیروگاه بوشهر، فردو و نطنز
"تولیدات نیروگاه شامل آب سنگین و آب سبک است که از محصولات جانبی آب سنگین به شمار می‌رود."
آب سبک یا دوتریوم یکی از محصولات جانبی تولید آب سنگین است که در درمان و پیشگیری از سرطان کاربرد وسیعی دارد
روزنامهء هموطن سلام - مجتمع اراک تا پایان سال آب سبک تولید می کند
درسته تیکه فولاد با ارزش هست ولی تکنولوژیش (به گفته صالحی ) قدیمی و منسوخ هست
بالاخره شما یه خونه رو بخوای نوسازی کنی شاید نصف قیمت یه خونه نو در بیاد
چه برسه به نوسازی نیروگاه
پول باید خرج کرد
من یه مثال می زنم ایران چندین سال هست که لامپ خلا مانیتور های سی ار تی رو در داخل تولید می کنه
حالا یه نفر از خارج بیاد بگه اقا این لامپ خلا رو بنداز دور و بجاش بیا کارخونه تولید ال سی دی راه اندازی کن
درسته کارخونه لامپ خلا کلی براش سرمایه گزاری شده بود ولی کار خونه ال سی دی یه چیز دیگه هست
اگه یه المانی بیاد و خط تولید پراید و بریزه دور جاش مرسدس بیاره ما نباید خوشحال بشیم؟ .
سکوت اختیار می کنم
حداقل این رو همه می دانند که بی ارزش ترین حرف دولت امریکا حرف سخنگوی دولت هست
اگه اخبار چند سال گذشته رو دنبال کرده باشید
بیشتر بیانیه های( بی ارزش و احساسی) ضد ایرانی امریکا توسط سخنگوی کاخ سفید و سخنگوی وزارت خارجه گفته میشود
اینها شیپور دولت امریکا برای خالی نبودن عریضه هستند
و هیچکدامشان هم متخصص هسته ای نیستند و بیشتر تایید و تکذیب می کنند
مثل سخنگوی وزارت خارجه ایران خانم مرضیه افخم(بخوانید مرضیه تکذیب)ه
به علت این بیانیه های عجیب و غریب , همیشه نقل مجلس اخبار ایران هم هستند
Marie Harf
Jay Carney
Jen Psaki
قضیه محکومیت پرتاب میمون به فضا توسط شخص سخنگو را یادتان هست؟
ای لینک را بخوانید
بیشترین مواضع ضدایرانی را چه کسانی در دولت آمریکا بیان می‌کنند؟ + تصاویر
@Serpentine @rmi5 @haman10 @Daneshmand @The Last of us @mohsen @Abii @New @Shahryar Hedayati @Siavash baghiye..
دوستان مقاله زیر را تازه خواندم گفتم شاید برا شما هم خالی از لطف نباشه که یک نگاهی بندازید و البته خوشحال میشم نظراتتون را درباره اش بدانم.
====================================================================
قطعنامه ۲۲۳۱ شورای امنیت سازمان ملل در موضوع رفع تحریم های هسته ای این شورا علیه ایران، تصادفا در روزی آشنا در تاریخ معاصر صادر شده است.
قطعنامه ای که قرار شده به بحران هسته ای پایان بدهد، فارغ از آنکه در عمل به چنین نتیجه ای بینجامد یا نه، در ۲۹ تیرماه سالگرد صدور قطعنامه ۵۹۸ در مورد پایان جنگ ایران و عراق (در سال ۱۳۶۶) به تصویب رسیده است. ۲۹ تیر، همچنین روز اعلام پذیرش قطعنامه ۵۹۸ به افکار عمومی (در سال ۱۳۶۷) است.
این تقارن، به ویژه از آنجا اهمیت می یابد که در دو سال اخیر، مشابهت‌سازی میان خاتمه جنگ ایران و عراق و فرجام پرونده هسته ای، از محورهای آشنای تبلیغات مخالفان مذاکرات اتمی بوده و این فرایند، ظاهرا افکار عمومی ایران را بیش از گذشته در مورد تحولات ماه های پایانی جنگ حساس کرده است.
بعد از صدور قطعنامه ۵۹۸، عراقی ها به تدریج در جبهه های جنگ در موقعیت برتر قرار گرفتند و از شروع سال ۱۳۶۷، شکست هایی مکرر را بر نیروهای ایران وارد کردند. تصرف مجدد بندر فاو در ۲۸ فروردین، عقب راندن ایران از شرق بصره در ۴ خرداد، تصرف مجدد جزیره مجنون در ۴ تیر، تصرف عین خوش در ۲۱ تیر و تصرف موسیان و دهلران در ۲۲ تیر، از جمله دستاوردهای ارتش عراق در این مدت بودند. عقب نشینی اجباری ایران از خرمال و حلبچه در کردستان عراق در ۲۲ تیر (برای انتقال نیروها به جبهه های جنوب) نیز، در همین مقطع انجام شد
قطعنامه ۵۹۸، در شرایطی صادر شد که ایران در اسفند ۱۳۶۴بندر فاو تنها بندر ارتباطی عراق با خلیج فارس را فتح کرده و در بهمن ۱۳۶۵، به شرق بصره نزدیک شده بود. این قطعنامه، علاوه بر پایان جنگ، به پیش بینی راهکارهایی برای تعیین متجاوز نیز پرداخته بود که ایران بر آن تاکید داشت؛ اما مسئولان وقت کشور با امید کسب نتایج بهتر، به مدت یک سال از پذیرش قطعنامه جدید خودداری کردند.
این در حالی بود که بعد از صدور قطعنامه ۵۹۸، عراقی ها به تدریج در جبهه های جنگ در موقعیت برتر قرار گرفتند و از شروع سال ۱۳۶۷، شکست هایی مکرر را بر نیروهای ایران وارد کردند.
تصرف مجدد بندر فاو در ۲۸ فروردین، عقب راندن ایران از شرق بصره در ۴ خرداد، تصرف مجدد جزیره مجنون در ۴ تیر، تصرف عین خوش در ۲۱ تیر و تصرف موسیان و دهلران در ۲۲ تیر، از جمله دستاوردهای ارتش عراق در این مدت بودند. عقب نشینی اجباری ایران از خرمال و حلبچه در کردستان عراق در ۲۲ تیر (برای انتقال نیروها به جبهه های جنوب) نیز، در همین مقطع انجام شد.
همزمان با این شکست ها، تنش میان ایران و آمریکا در خلیج فارس نیز اوج گرفت که در نتیجه آن، نیروی دریایی ایالات متحده در ۲۹ فروردین دو سکوی نفتی ایران در میدان نفتی سلمان را تخریب و دو شناور جنگی سهند و جوشن را غرق کرد و در ۱۲ تیر، یک هواپیمای مسافربری ایرباس ایرانی را با ۲۹۰ مسافر هدف قرار داد که به کشته شدن تمام مسافران انجامید.
در چنین شرایطی بود که ایران از تصمیم خود برای پذیرش قطعنامه ۵۹۸ خبر داد. متعاقبا، ایران در ۲۷ تیر ماه در نامه ای به دبیرکل سازمان ملل، قطعنامه را پذیرفت و دو روز بعد، مردم هم از این تصمیم مطلع شدند: در ۲۹ تیرماه، صدا و سیمای جمهوری اسلامی پیام معروف امام خمینی را در مورد پذیرش قطعنامه منتشر کرد.
اعلام پذیرش قطعنامه، با توجه به پیروزی های پی در پی عراق در ماه های آخر جنگ، به برپایی "جشن پیروزی" در آن کشور منجر شد، اما فضای افکار عمومی در ایران، به کلی متفاوت بود.
این فضا، در پیام امام خمینی به مناسبت پذیرش قطعنامه نمود واضحی داشت. رهبر جمهوری اسلامی ایران در این پیام نوشت: "خوشا به حال آنان که با شهادت رفتند. خوشا به حال آنان که در این قافله نور جان و سر باختند.... و بدا به حال من که هنوز مانده ام و جام زهرآلود قبول قطعنامه را سر کشیده ام."
بعد از پذیرش قطعنامه ۵۹۸ در تهران، عراق به حدی سرمست از پیروزی بود که هجوم گسترده ای را به داخل خاک ایران انجام داد تا از آخرین فرصت های ممکن برای قدرت نمایی در جبهه های جنگ استفاده کند. در این مقطع، هرچند عراق تا نزدیکی های خرمشهر پیش آمد و این شهر در آستانه سقوط مجدد قرار گرفت، اما ایران موفق شد که آخرین هجوم نیروهای عراقی را به عقب براند و سرانجام، در ۲۹ مرداد ۱۳۶۷ آتش بس برقرار شد.
پذیرش رسمی قطعنامه ۵۹۸، درست دو هفته پس از آن صورت گرفت که بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران، هرگونه تزلزل در ادامه جنگ با عراق را 'خیانت' دانسته بود. امام خمینی در پیام ۱۳ تیر خود تاکید داشت: امروز تردید به هر شکلی خیانت به اسلام است، غفلت از مسائل جنگ، خیانت به رسول اللّه ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ است
اما دستاوردهای ایران "پس از" پذیرش آتش بس، تغییری در واقعیت جبهه های جنگ در یک سال "پیش از" پذیرش رسمی قطعنامه ایجاد نکرد.
به طور مشخص، یک سال تاخیر در پذیرش قطعنامه، به از دست رفتن متصرفات ایران در شرق بصره، بندر فاو، جزیره مجنون و شهرهای حلبچه، خرمال، موسیان و دهلران منجر شد (مهران نیز در ۳۱ تیر اشغال شد و تا پایان جنگ در اشغال باقی ماند). این تاخیر، همچنین به وارد آمدن تلفات سنگین به اسکله های نفتی، شناورهای نظامی و شهروندان غیرنظامی ایران بر اثر حملات آمریکا انجامید.
نقش "اطلاعات غلط"
امام خمینی در پیام خود به مناسبت پذیرش قطعنامه تاکید داشت که 'تا چند روز قبل معتقد به همان شیوه دفاع و مواضع اعلام شده در جنگ بوده' اما بنا به عواملی نظر خود را تغییر داده است. این تاکید، ظاهرا اشاره ای به اطلاعات جدید رهبر وقت از وضعیت 'واقعی' جنگ در پی دریافت نامه فرمانده سپاه داشت و لاجرم، سوالی تعیین کننده را به پیش می کشید: اینکه آیا اگر امام خمینی زودتر در جریان وضعیت 'واقعی' جنگ قرار گرفته بود، باز هم پذیرش قطعنامه ۵۹۸ را تا تیر ماه ۱۳۶۷ به تعویق می انداخت؟
با این حال، امام خمینی در پیام ۲۹ تیر ۱۳۶۷ به مناسبت پذیرش قطعنامه، از تغییر ناگهانی نگرش خود راجع به ادامه جنگ سخن گفت.
وی اعلام کرد: "من تا چند روز قبل معتقد به همان شیوه دفاع و مواضع اعلام شده در جنگ بودم و مصلحت نظام و کشور و انقلاب را در اجراى آن مى دیدم، ولى به واسطه حوادث و عواملى که از ذکر آن فعلا خوددارى مى کنم، و به امید خداوند در آینده روشن خواهد شد و با توجه به نظر تمامى کارشناسان سیاسى و نظامى سطح بالاى کشور، که من به تعهد و دلسوزى و صداقت آنان اعتماد دارم، با قبول قطعنامه و آتش بس موافقت نمودم."
هرچند شهروندان معمولی ایران که پیام رهبر خود در مورد پذیرش قطعنامه را می شنیدند، احتمالا تصوری از "عوامل" مورد اشاره در پیام نداشتند، اما وی در جلسه ۲۵ تیرماه خود با مسئولان ارشد حکومت، مهم ترین این عوامل را جمع بندی "تکان دهنده" فرماندهی سپاه پاسداران در مورد وضعیت جنگ دانسته بود.
امام خمینی توضیح داده بود که این نامه "یکی از ده‌ها گزارش نظامی، سیاسی است" که بعد از "شکست‌های اخیر" به وی رسیده و می افزود: "به اعتراف جانشینی فرمانده کل نیروهای مسلح، فرمانده سپاه یکی از معدود فرماندهانی است که در صورت تهیه مایحتاج جنگ معتقد به ادامه جنگ می‌باشد."
به نوشته امام خمینی: "فرمانده مزبور نوشته است تا پنج سال دیگر ما هیچ پیروزی نداریم. ممکن است در صورت داشتن وسایلی که در طول پنج سال به دست می‌آوریم قدرت عملیات انهدامی و یا مقابله به مثل را داشته باشیم و بعد از پایان سال ۷۱ اگر ما دارای ۳۵۰ تیپ پیاده و ۲۵۰۰ تانک و ۳۰۰۰ توپ و ۳۰۰ هواپیمای جنگی و ۳۰۰ هلیکوپتر باشیم و قدرت ساخت مقدار قابل توجهی از سلاحهای لیزری و اتمی که از ضرورت‌های جنگ در آن موقع است، داشته باشیم می‌توان گفت به امید خدا بتوانیم عملیات آفندی داشته باشیم. وی می‌گوید قابل ذکر است که باید توسعه نیروی سپاه به هفت برابر و ارتش به دو برابر و نیم افزایش پیدا کند، او آورده است البته امریکا را هم باید از خلیج فارس بیرون کنیم والا موفق نخواهیم بود."
او در بخشی دیگر از نامه خود، که در آن نیز همچون پیام ۲۹ تیر آرزوی "شهادت" می کرد، نوشته بود که فرمانده وقت سپاه، "با ذکر این مطالب می‌گوید باید باز هم جنگید که این دیگر شعاری بیش نیست".
این تاکیدات، به وضوح حکایت از آن داشت که تصمیم رهبر جمهوری اسلامی مبنی بر پذیرش قطعنامه، بعد از دریافت اطلاعات غیرمنتظره راجع به میزان آمادگی واقعی نیروهای نظامی ایران در مقابل ارتش عراق صورت گرفته است.
واقعیتی که پذیرش آن، لاجرم سوالی تعیین کننده را به پیش می کشید: اینکه آیا اگر امام خمینی زودتر در جریان وضعیت "واقعی" جنگ قرار گرفته بود، باز هم پذیرش قطعنامه ۵۹۸ را تا تیر ماه ۱۳۶۷ به تعویق می‌انداخت؟
مروری بر اظهارنظرها و پیش بینی های مدافعان سیاست هسته ای ایران در دولت های نهم و دهم، نشان می دهد که حداقل بخش مهمی از مواضع آنان مبتنی بر پیش فرض هایی خوش بینانه بوده که در عمل، محقق نشده اند. پیش بینی فرستاده نشدن پرونده هسته ای از شورای حکام آژانس بین المللی انرژی اتمی به شورای امنیت، پیش بینی وتوی روسیه یا چین در شورای امنیت برای جلوگیری از تحریم ایران، تصور محدود ماندن سطح تحریم ها به آنچه کشور در گذشته تجربه کرده بود (تکرار این سخن که ایران از سه دهه پیش تحریم بوده و از وضع تحریم های جدید نگرانی ندارد)، تصور اینکه جمهوری اسلامی خواهد توانست تحریم های جدید بانکی و نفتی را به طور موثر 'دور بزند'، انتظار اینکه کشورهای آسیایی، چین یا روسیه با تحریم های نفتی و مالی وضع شده علیه ایران همکاری نکنند، ... از جمله این پیش فرض های غیرواقعی بوده اند
سوال کلی تر اینکه، آیا به نفع ایران بود که قطعنامه را پس از صدور آن در تیر ۱۳۶۶ بپذیرد، یا در تیر ۱۳۶۷ - و به دنبال از دست دادن تمام متصرفات مهم خود در خاک عراق و بخش هایی از خاک کشور؟
"تصورات" هسته ای
در پی انتخابات ریاست جمهوری ۱۳۹۲، موافقان و مخالفان مذاکرات هسته ای، این پرونده را از زوایای گوناگون به جنگ ایران و عراق و نحوه پایان آن تشبیه کرده اند.
فارغ از زوایا یا انگیزه های این مشابهت سازی ها، به نظر می رسد که یک دلیل برجسته شباهت این دو بحران، نقش اطلاعات یا تصورات غلط در تصمیم گیری های مسئولانِ مخالف انعطاف بوده است.
در سال های اخیر، برخی از تصورات مقام های ارشد دولت سابق در مورد پرونده هسته ای، مورد اشاره منتقدان سیاست اتمی ایران در زمان آقای احمدی نژاد قرار گرفته است.
به عنوان نمونه، حسین موسویان از مذاکره کنندگان هسته ای ایران در زمان دولت محمد خاتمی، در بهمن ۱۳۹۲ گفته است: "عمده منتقدان ما در دولت خاتمی باور و فرض‌شان این بود که ارجاع به شورای امنیت یک بلوف است"؛ یا صادق خرازی سفیر اسبق ایران در سازمان ملل، در اردیبهشت ۱۳۹۴ روایت کرده که وزارت امور خارجه آقای احمدی نژاد قبل از ارسال پرونده هسته ای به شورای امنیت، به شورای عالی امنیت ملی اطمینان داده بود که چنین اتفاقی نخواهد افتاد. محمد هاشمی از اعضای وقت مجمع تشخیص مصلحت نظام هم، در آبان ۱۳۸۶ گفته است که قبل از ارجاع پرونده هسته ای به شورای امنیت "برخی معتقد بودند که پرونده به شورای امنیت نمی رود" و "هنگامی که این اتفاق افتاد، باز برخی گفتند، که قطعنامه ای علیه ایران صادر نمی شود".
در بیانی مشابه، امیرحسین زمانی نیا عضو تیم مذاکره کننده هسته ای در زمان محمد خاتمی، در دی ماه ۱۳۹۲ نقل کرده است: "سال ۸۴ و پس از پیروزی آقای احمدی نژاد عموم دولت مردان و کسانی که در آن دوره سمت داشتند، با قاطعیت اظهار می داشتند که پرونده ایران به شورای امنیت نمی رود. این روند تا روز ماقبل رفتن پرونده ما به شورای امنیت نیز ادامه داشت. در مقطعی مقامات عالی رتبه دولت می گفتند اینها بلوف است و پرونده ایران به شورای امنیت نمی رود. بعدها پرونده به شورای امنیت برده شد، اما باز هم اظهار داشتند که قطعنامه صادر نخواهد شد. پیش نویس قطعنامه آماده شد، باز هم مدعی شدند که روس ها آن را وتو خواهند کرد. اما باز هم وتویی در کار نبود."
مروری بر اظهارنظرها و پیش بینی های مدافعان سیاست هسته ای ایران در دولت های نهم و دهم، نشان می دهد که بخش قابل توجهی از مواضع آنان مبتنی بر پیش فرض هایی خوش بینانه بوده که در عمل، محقق نشده‌اند.
پیش بینیِ فرستاده نشدن پرونده هسته ای از شورای حکام آژانس بین المللی انرژی اتمی به شورای امنیت، پیش بینی وتوی روسیه یا چین در شورای امنیت برای جلوگیری از تحریم ایران، تصور محدود ماندن سطح تحریم‌ها به آنچه کشور در گذشته تجربه کرده بود (تکرار این سخن که ایران از سه دهه پیش تحریم بوده و از وضع تحریم های جدید نگرانی ندارد)، تصور اینکه جمهوری اسلامی خواهد توانست تحریم های جدید بانکی و نفتی را به طور موثر "دور بزند"، انتظار اینکه کشورهای آسیایی، چین یا روسیه با تحریم های نفتی و مالی وضع شده علیه ایران همکاری نکنند، ... از جمله این پیش فرض های غیرواقعی بوده اند.
اظهارنظرهایی همچون "کاغذپاره" نامیدن تحریم ها و تاکیدات مکرر بر بی اثر بودن آنها بر وضعیت اقتصادی ایران، احتمالا به طور عمده با اهداف تبلیغاتی بیان می شدند؛ اما شواهدی وجود دارد که حکایت دارند حداقل بخشی از این اظهارات، ریشه در تصورات رئیس جمهور وقت ایران از نظام جهانی داشته است.
حسن روحانی در کتاب "امنیت ملی و دیپلماسی هسته ای"، که در آن خاطرات وی از زمان تصدی مسئولیت مذاکرات هسته ای بازگو شده، خاطره عجیبی را از جلسه خود با محمود احمدی نژاد در آستانه جلسه فوق العاده ۱۸ مرداد ۱۳۸۴ شورای حکام آژانس بین المللی انرژی اتمی در مورد ایران نقل کرده که خوش بینی های آقای احمدی نژاد در مورد پرونده را – تا حد تصور حل مشکل هسته ای ایران با پرداخت پول به آژانس– نشان می‌دهد.
آقای روحانی می نویسد: "بحث شد که آژانس تحت نفوذ غرب است. پرسیدند چرا آژانس تحت نفوذ آنهاست؟ گفتم برای اینکه هم بیشتر بودجه آژانس را آنها می‌دهند و هم بر اکثر کشورهای عضو نفوذ دارند. [آقای احمدی‌نژاد] گفت: هزینه‌های آژانس در سال چقدر است؟ گفتم نمی‌دانم، مثلاً چند صد میلیون دلار. گفتند شما همین حالا به البرادعی زنگ بزنید و بگویید ما کل مخارج آژانس را پرداخت می‌کنیم."
شاید تفاوت اصلی توافق هسته ای با مقطع پذیرش قطعنامه ۵۹۸ در این باشد که در مورد اخیر، قبل از آنکه 'خیلی دیر شده باشد' ایران راه حل حقوقی برای پایان بحران را قبول کرده است. در مقام مقایسه، گویی این بار ایران قطعنامه ۵۹۸ را، نه در تیر ماه ۱۳۶۷ و به دنبال شکست نظامی در حفظ متصرفاتی چون فاو، مجنون، حلبچه، خرمال، موسیان، دهلران و زمین های شرق بصره- که بعد از صدور آن در تیر ماه ۱۳۶۶ پذیرفته است
No problem dadash,I am going to bed myself, reply whenever you get the chance. Write in English please as my Persian is not great.
