Aramagedon
BANNED
- Joined
- Apr 29, 2015
- Messages
- 8,801
- Reaction score
- -13
- Country
- Location
F-35 is a joke.
I hope Russians pass Americans in fighters as Russians have passed Americans in air defense systems easily with S-400.
Last edited:
IRIAF | News and Discussions
- Thread starter SOHEIL
- Start date
I hope Russians pass Americans in fighters as Russians have passed Americans in air defense systems easily with S-400.
Aramagedon
BANNED
- Joined
- Apr 29, 2015
- Messages
- 8,801
- Reaction score
- -13
- Country
- Location
نگاهی متفاوت به نبرد هوایی در همسایگی ایران
عاقبت تلخ اعتماد 25 ساله ارتش هندوستان به طراحی فرانسوی و موتور آمریکایی/ از جنگنده «تجاس» الهام بگیریم یا عبرت؟! +عکس
با اینکه فرانسوی ها طراحی، روسیه آزمایش بخشی از تسلیحات، اسراییل رادار و غلاف هدفگیری و آمریکا موتور را در اختیار هندوستان قرار دادند اما هیچ وقت "تجاس"، جنگنده مورد اطمینان یک ارتش واقعی نشد.
به گزارش سرویس دفاع و امنیت مشرق، پس از بروز درگیری مرزی بین هند و پاکستان و نحوه مواجهه ارتش هندوستان برابر پاکستان چه در بحث نتایج حمله تلافی جویانه درون کشور همسایه و چه رزم هوایی بین دو طرف که در نهایت به سرنگونی میگ ۲۱ هندی و اسیر شدن خلبان آن انجامید، انتقادات زیادی نسبت به سیستم فرماندهی، استفاده از جنگنده مناسب و عدم مدرن سازی ارتش این کشور مطرح شد در حالی که کشور هندوستان از هر نظر بخصوص از جهت آمار و ارقام تجهیزات هوایی بر پاکستان برتری کامل دارد.
علی رغم موارد مهمی چون برتری هندوستان از جهت تعداد جنگنده‌ها و نیروهای رزمی، قدرت اقتصادی، روابط خارجی و جایگاه علمی و صنعتی این کشور شاهد بودیم که این بار هند بود که در بسیاری از موارد قابل مقایسه، در این رویارویی شکست خورد. ریشه یابی کامل آنکه چرا این حوادث رخ داده کاری بسیار طولانی خواهد بود اما در این مجال قصد داریم دو برنامه شبیه به هم در هند و پاکستان را با هم مقایسه کرده و به شما تصویری کلی از واقعیت‌ها را ارائه کنیم.
تجاس؛ بیش از سه دهه تلاش بی نتیجه
هر دو کشور درگیر در نبرد اخیر، طی سالهای گذشته سراغ پروژه تولید جنگنده در داخل کشور رفتند و بر این اساس، جنگنده "تجاس" حاصل تلاش های هند برای توسعه یک جنگنده سبک وزن بومی بود که استارت آن به نوعی از دهه ۱۹۶۰ میلادی زده شد. مشکلات زیاد در حوزه فناوری در آن دوران، هند را از رسیدن به یک طرح جامع دور کرد. در نهایت طرح نهایی و الزامات آن در اوایل دهه ۱۹۹۰ میلادی آماده شده و پروژه موسوم به تجاس، عملاً کلید خورد. هندی ها در ابتدا به دنبال توسعه یک جنگنده واقعاً بومی بودند و حتی در این میان به توسعه یک موتور جت هندی نیز دست زدند. این موتور در جریان آزمایش های ارتفاع بالا که با کمک روسیه انجام شد نتایج لازم را بدست نیاورده و در نهایت هم هندی ها موتور اف ۴۰۴ ساخت شرکت جنرال الکترونیک آمریکا را انتخاب کردند.
بیشتر بخوانیم:
جزییات لشکرکشی بزرگ مُهاراجه‌ها به پاکستان / از آواکس تا اسکادران میراژ به میدان آمدند
اما به دلایلی که در ادامه خواهیم پرداخت، هر مرحله که هندی ها پیش رفتند با مشکلات بیشتری رو به رو می شدند و البته نکته تعجب برانگیز اینجاست که در این پروژه روسیه، آمریکا، فرانسه و رژیم صهیونیستی، هند را به اشکال مختلف کمک کردند. فرانسوی ها در بحث طراحی اولیه هندی ها را کمک کردند. روسیه در بحث آزمایش موتور و تامین بخشی از تسلیحات، اسراییلی ها رادار و غلاف هدفگیری را تامین کرده و آمریکایی ها نیز موتور را در اختیار هندوستان قرار دادند. در حقیقت جمعی از بزرگان هوانوردی جهان در این برنامه به هند کمک کردند و جالب اینجاست که از زمان اولین پرواز این جنگنده در ژانویه ۲۰۰۱ میلادی تا به الان، با احتساب نمونه های غیر عملیاتی و پیش نمونه های آزمایشی، در کل فقط ۳۲ فروند تجاس تولید شده است!
اسراییل در این پروژه رادار مدل EL/M-2032 و غلاف هدف گیری لایتنینگ را تامین کرده، روسیه تسلیحاتی مثل توپ GSh-23 و موشک آر ۷۳ را آورده و کمک های فرانسه و آمریکا نیز که در بالا مشخص شده است. این جنگنده تک موتوره ۱ میلیارد دلار در بخش توسعه هزینه برده و قیمت هر فروند از آن نیز به بسته به مدل بین ۲۵ الی ۶۰ میلیون دلار برآورد می شود.
این جنگنده برای استفاده روی ناوهای هواپیمابر هندی نیز پیشنهاد داده شده بود ولی در نهایت محاسبات نشان داد که این پرنده، وزن بیشتر از حد نیاز برای عملیات از روی ناو هواپیمابر را دارد. نکته جالب اینجاست که این جنگنده با وجود همه کمک های بین المللی در بحث طراحی و حتی قطعات اصلی، در مسئله تعمیر و نگهداری هم به نسبت برخی از هم کلاس های خود یک کابوس برای یگان های تعمیر و نگهداری محسوب می شود چراکه یک جنگنده تجاس به ازای هر یک ساعت پرواز، نیاز به ۲۰ ساعت اقدامات تعمیر و نگهداری دارد. این اعداد برای جنگنده سوئدی گریپن حدود ۶ ساعت و برای اف ۱۶ آمریکایی ۳.۵ ساعت است.
تجاس در مقایسه با این دو جنگنده در بحث های دیگری مثل ماندگاری در هوا و میزان مهمات قابل حمل نیز در حد پایین تری قرار می گیرد. تجاس می تواند نزدیک به ۱ ساعت ماندگاری در هنگام پرواز داشته باشد در حالی که گریپن سوئدی ۳ و اف ۱۶ حدود ۴ ساعت است. میزان حمل مهمات نیز در این پرنده ۳ تن است در حالی که در رقیب سوئدی ۶ و رقیب آمریکایی می تواند تا ۷ تن مهمات حمل کند.
کارشناسان روی این مسئله تاکید دارند که بخشی از این نتایج سوال برانگیز، در نتیجه بوکراسی عجیب و غریب و البته فساد بسیار گسترده در نیروهای مسلح و سیستم صنایع دفاعی و وزارت دفاع این کشور نهفته است. تقریباً خرید هر نوع سلاحی در این کشور چه داخلی و چه خارجی مدتی بسیار بیشتر از حد استاندارد طول کشیده و همیشه با افزایش هزینه رو به رو بوده است. در نهایت هم این کشور با ارتشی با سلاح هایی بسیار مختلف در یک کلاس رو به رو شده که در نهایت هم در روز حادثه توان استفاده درست از آنها را ندارد.
به عنوان مثال، طرح بزرگ هند برای خرید ۱۲۶ فروند جنگنده میان وزن به بن بست رسید، اخیراً قرارداد این کشور برای خرید ۳۶ فروند جنگنده رافال فرانسوی و بحث های مربوط به رشوه خواری و عدم شفافیت درباره جزییات آن تبدیل به توپی شده که سیاسیون هندی به زمین یکدیگر پرتاب می کنند.
نکته دیگر نیز در خصوص مشخص شدن نتایج یک اعتماد نابجا به کشورهای دیگر است در حالی که در داخل کشور هندوستان، شرکت ها و متخصصان فراوانی وجود دارند که برای صنایع کشورهای مهم جهان، محصولات فناورانه و با استاندارد بالا تولید می کنند اما نگاه مسئولان دولتی و نظامی آن به خارج از مرزها بویژه غرب باعث شده تا پروژه ای همچون ساخت یک جنگنده، علی رغم گرفتن کمک از آمریکا و اروپا و اسرائیل، به نتیجه نرسد. به نظر می رسد اروپایی ها و آمریکایی ها نیز با علم به وجود چنین مشکلاتی در طراحی و محاسبه و سپس ساخت، صرفاً به کسب درآمد از ارتش هندوستان فکر کرده اند و هم در این پروژه سود مناسبی به جیب زده و هم در نگاهی آینده نگرانه تر، هندی ها را از ساخت جنگنده پشیمان کردند تا دوباره روی به خرید محصول بیاورند و چه بازاری بزرگتر از کشور ۷۲ ملت.
جی اف ۱۷؛ نشانی از یک مدیریت صحیح
اما از سوی دیگر، پروژه جی اف ۱۷ در حقیقت حاصل یک سری حوادث تاریخی بود که در نهایت باعث نزدیک شدن چین و پاکستان به هم شد. جنگنده تک سرنشین و تک موتوره JF-17 محصول مشترک صنایع نظامی چین و پاکستان بوده که به منظور جایگزینی ناوگان قدیمی جنگنده های میگ ۱۹، اف ۷ و میراژ ۳ نیروی هوایی پاکستان طراحی و ساخته شد.
تاریخچه اصلی این طرح به دهه ۱۹۸۰ میلادی باز می گردد؛ زمانی کهچین قصد داشت تا با کمک شرکت گرومن آمریکا دست به طراحی و ساخت یک جنگنده بزند اما این طرح به علت مشکلات مالی و سیاسی بین طرفین لغو شد. در این شرایط، پاکستان به عنوان شریک جدید وارد طرح شد و قراردادی به ارزش ۳ میلیارد و ۵۰۰ میلیون دلار برای بدست آوردن ۲۵۰ فروند هواپیما برای نیروی هوایی پاکستان به امضاء رسید. مبلغ توسعه کل این برنامه نظامی ۵۰۰ میلیون دلار بوده است.
موتور این جنگنده RD-93 روسی است که سرعتی مناسب را برای این جنگنده فراهم می کند. رادار این هواپیما یک رادار چینی مدل KLJ-7 بوده که توانایی شناسایی و تعقیب همزمان ۱۰ هدف در بردهای فراتر از میدان دید را داراست. همچنین این هواپیما با سیستم های جنگ الکترونیک ساخت چین مجهز شده است.
JF-17 قابلیت حمل ۳۷۰۰ کیلوگرم مهمات را داراست که از جمله این مهمات می توان به موشکهای هوا به هوای چینی SD-10 و موشکهای هدایت گرمایی PL-5 و طیف وسیعی از بمبهای غیر هدایت شونده و مهمات هدایت لیزری و ماهواره ای اشاره کرد. موشک های ضد کشتی و ضد رادار نیز از جمله تسلیحات قابل نصب بر روی این هواپیما است. برد این هواپیما در حدود ۲۰۰۰ کیلومتر و سقف پروازی آن ۱۵۲۴۰ متر می باشد. مدل موسوم به بلوک ۳ این هواپیما نیز مجهز به رادار آرایه فازی فعال و البته سیستم رهگیری و کشف هدف فروسرخ خواهد بود. بر اساس اخبار موجود توسعه مدل بلوک ۳ در حال حاضر تمام شده و چین به همراه پاکستان آماده تولید مدل جدید می شوند.
جی اف ۱۷ نیروی هوایی میانمار
پاکستانی ها در دهه ۱۹۹۰ میلادی با علم به کمبود منابع مالی و البته تحریم تسلیحاتی از طرف آمریکا به دنبال یک شریک جدید رفته و یک پرنده ارزان قیمت را به سرعت با کمک چین توسعه دادند. تابستان ۱۹۹۹ میلادی زمانی بود که قرارداد بین دو طرف برای توسعه این جنگنده امضاء شد و اولین پرواز در آگوست ۲۰۰۳ میلادی به انجام رسید. تا به امروز بالای ۱۰۰ فروند از این جنگنده تولید شده و میانمار نیز به عنوان اولین مشتری صادراتی ۱۶ پرنده از این مدل را سفارش داده که تا به الان ۶ فروند از آن را تحویل گرفته است. نیجریه نیز ۳ فروند از این جنگنده را سفارش داده است تا سود مناسبی نیز از این شراکت به دست تولیدکنندگانش برسد. اخبار درباره عملکرد جی اف ۱۷ در جنگ اخیر بسیار مبهم و نا مشخص است ولی برخی ادعا می کنند که میگ ۲۱ هندی توسط این جنگنده ساقط شده اگر چه که احتمال قوی تر مربوط به جنگنده اف ۱۶ پاکستانی است.
البته همچنان ارتش پاکستان در برخی بخش ها، از کمک ها و مشاوره های ارتش آمریکا استفاده می کند و نباید چنین موضوعی را کتمان کرد اما نشان داده با شناخت نیازهای خود و انتخاب شریک مطمئن تر، هم نیاز خود را تامین می کند و هم به صادرات محصول می رسد. موضوعی که هندوستان به رغم داشتن شرایط بهتر روی کاغذ، در اجرای آن ناتوان است.
چنین مصداقی نشان می‌دهد داشتن پول بیشتر یا دسترسی‌های بین المللی بهتر و بالاتر با وجود همه نکات مثبت درون خود، کافی نخواهد بود تاجایی که در داخل، یک مدیریت صحیح و اجرای متعهدانه وجود نداشته باشد. تربیت نیروی انسانی و مدیرانی لایق مسئله ای است که پاکستان را با وجود مشکلات بسیار زیاد، در این عرصه موفق کرده تا بتواند در برابر همسایه بسیار قوی تر خود با قدرت ایستادگی و حتی در صحنه نظامی و بین المللی، او را وادار به سکوت و صلح کند. این نیروی انسانی و فکر درست در مواجهه با مشاوره ها و پیشنهادهای ظاهراً چشمگیر غربی بود که موفق شد با حداقل هزینه، حداکثر فایده را برای ارتش پاکستان به وجود بیاورد و آنها را تبدیل به مثال مناسب در اتخاب نوع همکاری با کشوری دیگر و تولید محصول مورد نیاز کند.
https://www.mashreghnews.ir/news/94...5-ساله-ارتش-هندوستان-به-طراحی-فرانسوی-و-موتور
عاقبت تلخ اعتماد 25 ساله ارتش هندوستان به طراحی فرانسوی و موتور آمریکایی/ از جنگنده «تجاس» الهام بگیریم یا عبرت؟! +عکس
با اینکه فرانسوی ها طراحی، روسیه آزمایش بخشی از تسلیحات، اسراییل رادار و غلاف هدفگیری و آمریکا موتور را در اختیار هندوستان قرار دادند اما هیچ وقت "تجاس"، جنگنده مورد اطمینان یک ارتش واقعی نشد.
به گزارش سرویس دفاع و امنیت مشرق، پس از بروز درگیری مرزی بین هند و پاکستان و نحوه مواجهه ارتش هندوستان برابر پاکستان چه در بحث نتایج حمله تلافی جویانه درون کشور همسایه و چه رزم هوایی بین دو طرف که در نهایت به سرنگونی میگ ۲۱ هندی و اسیر شدن خلبان آن انجامید، انتقادات زیادی نسبت به سیستم فرماندهی، استفاده از جنگنده مناسب و عدم مدرن سازی ارتش این کشور مطرح شد در حالی که کشور هندوستان از هر نظر بخصوص از جهت آمار و ارقام تجهیزات هوایی بر پاکستان برتری کامل دارد.
علی رغم موارد مهمی چون برتری هندوستان از جهت تعداد جنگنده‌ها و نیروهای رزمی، قدرت اقتصادی، روابط خارجی و جایگاه علمی و صنعتی این کشور شاهد بودیم که این بار هند بود که در بسیاری از موارد قابل مقایسه، در این رویارویی شکست خورد. ریشه یابی کامل آنکه چرا این حوادث رخ داده کاری بسیار طولانی خواهد بود اما در این مجال قصد داریم دو برنامه شبیه به هم در هند و پاکستان را با هم مقایسه کرده و به شما تصویری کلی از واقعیت‌ها را ارائه کنیم.
تجاس؛ بیش از سه دهه تلاش بی نتیجه
هر دو کشور درگیر در نبرد اخیر، طی سالهای گذشته سراغ پروژه تولید جنگنده در داخل کشور رفتند و بر این اساس، جنگنده "تجاس" حاصل تلاش های هند برای توسعه یک جنگنده سبک وزن بومی بود که استارت آن به نوعی از دهه ۱۹۶۰ میلادی زده شد. مشکلات زیاد در حوزه فناوری در آن دوران، هند را از رسیدن به یک طرح جامع دور کرد. در نهایت طرح نهایی و الزامات آن در اوایل دهه ۱۹۹۰ میلادی آماده شده و پروژه موسوم به تجاس، عملاً کلید خورد. هندی ها در ابتدا به دنبال توسعه یک جنگنده واقعاً بومی بودند و حتی در این میان به توسعه یک موتور جت هندی نیز دست زدند. این موتور در جریان آزمایش های ارتفاع بالا که با کمک روسیه انجام شد نتایج لازم را بدست نیاورده و در نهایت هم هندی ها موتور اف ۴۰۴ ساخت شرکت جنرال الکترونیک آمریکا را انتخاب کردند.
بیشتر بخوانیم:
جزییات لشکرکشی بزرگ مُهاراجه‌ها به پاکستان / از آواکس تا اسکادران میراژ به میدان آمدند
اما به دلایلی که در ادامه خواهیم پرداخت، هر مرحله که هندی ها پیش رفتند با مشکلات بیشتری رو به رو می شدند و البته نکته تعجب برانگیز اینجاست که در این پروژه روسیه، آمریکا، فرانسه و رژیم صهیونیستی، هند را به اشکال مختلف کمک کردند. فرانسوی ها در بحث طراحی اولیه هندی ها را کمک کردند. روسیه در بحث آزمایش موتور و تامین بخشی از تسلیحات، اسراییلی ها رادار و غلاف هدفگیری را تامین کرده و آمریکایی ها نیز موتور را در اختیار هندوستان قرار دادند. در حقیقت جمعی از بزرگان هوانوردی جهان در این برنامه به هند کمک کردند و جالب اینجاست که از زمان اولین پرواز این جنگنده در ژانویه ۲۰۰۱ میلادی تا به الان، با احتساب نمونه های غیر عملیاتی و پیش نمونه های آزمایشی، در کل فقط ۳۲ فروند تجاس تولید شده است!
اسراییل در این پروژه رادار مدل EL/M-2032 و غلاف هدف گیری لایتنینگ را تامین کرده، روسیه تسلیحاتی مثل توپ GSh-23 و موشک آر ۷۳ را آورده و کمک های فرانسه و آمریکا نیز که در بالا مشخص شده است. این جنگنده تک موتوره ۱ میلیارد دلار در بخش توسعه هزینه برده و قیمت هر فروند از آن نیز به بسته به مدل بین ۲۵ الی ۶۰ میلیون دلار برآورد می شود.
این جنگنده برای استفاده روی ناوهای هواپیمابر هندی نیز پیشنهاد داده شده بود ولی در نهایت محاسبات نشان داد که این پرنده، وزن بیشتر از حد نیاز برای عملیات از روی ناو هواپیمابر را دارد. نکته جالب اینجاست که این جنگنده با وجود همه کمک های بین المللی در بحث طراحی و حتی قطعات اصلی، در مسئله تعمیر و نگهداری هم به نسبت برخی از هم کلاس های خود یک کابوس برای یگان های تعمیر و نگهداری محسوب می شود چراکه یک جنگنده تجاس به ازای هر یک ساعت پرواز، نیاز به ۲۰ ساعت اقدامات تعمیر و نگهداری دارد. این اعداد برای جنگنده سوئدی گریپن حدود ۶ ساعت و برای اف ۱۶ آمریکایی ۳.۵ ساعت است.
تجاس در مقایسه با این دو جنگنده در بحث های دیگری مثل ماندگاری در هوا و میزان مهمات قابل حمل نیز در حد پایین تری قرار می گیرد. تجاس می تواند نزدیک به ۱ ساعت ماندگاری در هنگام پرواز داشته باشد در حالی که گریپن سوئدی ۳ و اف ۱۶ حدود ۴ ساعت است. میزان حمل مهمات نیز در این پرنده ۳ تن است در حالی که در رقیب سوئدی ۶ و رقیب آمریکایی می تواند تا ۷ تن مهمات حمل کند.
کارشناسان روی این مسئله تاکید دارند که بخشی از این نتایج سوال برانگیز، در نتیجه بوکراسی عجیب و غریب و البته فساد بسیار گسترده در نیروهای مسلح و سیستم صنایع دفاعی و وزارت دفاع این کشور نهفته است. تقریباً خرید هر نوع سلاحی در این کشور چه داخلی و چه خارجی مدتی بسیار بیشتر از حد استاندارد طول کشیده و همیشه با افزایش هزینه رو به رو بوده است. در نهایت هم این کشور با ارتشی با سلاح هایی بسیار مختلف در یک کلاس رو به رو شده که در نهایت هم در روز حادثه توان استفاده درست از آنها را ندارد.
به عنوان مثال، طرح بزرگ هند برای خرید ۱۲۶ فروند جنگنده میان وزن به بن بست رسید، اخیراً قرارداد این کشور برای خرید ۳۶ فروند جنگنده رافال فرانسوی و بحث های مربوط به رشوه خواری و عدم شفافیت درباره جزییات آن تبدیل به توپی شده که سیاسیون هندی به زمین یکدیگر پرتاب می کنند.
نکته دیگر نیز در خصوص مشخص شدن نتایج یک اعتماد نابجا به کشورهای دیگر است در حالی که در داخل کشور هندوستان، شرکت ها و متخصصان فراوانی وجود دارند که برای صنایع کشورهای مهم جهان، محصولات فناورانه و با استاندارد بالا تولید می کنند اما نگاه مسئولان دولتی و نظامی آن به خارج از مرزها بویژه غرب باعث شده تا پروژه ای همچون ساخت یک جنگنده، علی رغم گرفتن کمک از آمریکا و اروپا و اسرائیل، به نتیجه نرسد. به نظر می رسد اروپایی ها و آمریکایی ها نیز با علم به وجود چنین مشکلاتی در طراحی و محاسبه و سپس ساخت، صرفاً به کسب درآمد از ارتش هندوستان فکر کرده اند و هم در این پروژه سود مناسبی به جیب زده و هم در نگاهی آینده نگرانه تر، هندی ها را از ساخت جنگنده پشیمان کردند تا دوباره روی به خرید محصول بیاورند و چه بازاری بزرگتر از کشور ۷۲ ملت.
جی اف ۱۷؛ نشانی از یک مدیریت صحیح
اما از سوی دیگر، پروژه جی اف ۱۷ در حقیقت حاصل یک سری حوادث تاریخی بود که در نهایت باعث نزدیک شدن چین و پاکستان به هم شد. جنگنده تک سرنشین و تک موتوره JF-17 محصول مشترک صنایع نظامی چین و پاکستان بوده که به منظور جایگزینی ناوگان قدیمی جنگنده های میگ ۱۹، اف ۷ و میراژ ۳ نیروی هوایی پاکستان طراحی و ساخته شد.
تاریخچه اصلی این طرح به دهه ۱۹۸۰ میلادی باز می گردد؛ زمانی کهچین قصد داشت تا با کمک شرکت گرومن آمریکا دست به طراحی و ساخت یک جنگنده بزند اما این طرح به علت مشکلات مالی و سیاسی بین طرفین لغو شد. در این شرایط، پاکستان به عنوان شریک جدید وارد طرح شد و قراردادی به ارزش ۳ میلیارد و ۵۰۰ میلیون دلار برای بدست آوردن ۲۵۰ فروند هواپیما برای نیروی هوایی پاکستان به امضاء رسید. مبلغ توسعه کل این برنامه نظامی ۵۰۰ میلیون دلار بوده است.
موتور این جنگنده RD-93 روسی است که سرعتی مناسب را برای این جنگنده فراهم می کند. رادار این هواپیما یک رادار چینی مدل KLJ-7 بوده که توانایی شناسایی و تعقیب همزمان ۱۰ هدف در بردهای فراتر از میدان دید را داراست. همچنین این هواپیما با سیستم های جنگ الکترونیک ساخت چین مجهز شده است.
JF-17 قابلیت حمل ۳۷۰۰ کیلوگرم مهمات را داراست که از جمله این مهمات می توان به موشکهای هوا به هوای چینی SD-10 و موشکهای هدایت گرمایی PL-5 و طیف وسیعی از بمبهای غیر هدایت شونده و مهمات هدایت لیزری و ماهواره ای اشاره کرد. موشک های ضد کشتی و ضد رادار نیز از جمله تسلیحات قابل نصب بر روی این هواپیما است. برد این هواپیما در حدود ۲۰۰۰ کیلومتر و سقف پروازی آن ۱۵۲۴۰ متر می باشد. مدل موسوم به بلوک ۳ این هواپیما نیز مجهز به رادار آرایه فازی فعال و البته سیستم رهگیری و کشف هدف فروسرخ خواهد بود. بر اساس اخبار موجود توسعه مدل بلوک ۳ در حال حاضر تمام شده و چین به همراه پاکستان آماده تولید مدل جدید می شوند.
جی اف ۱۷ نیروی هوایی میانمار
پاکستانی ها در دهه ۱۹۹۰ میلادی با علم به کمبود منابع مالی و البته تحریم تسلیحاتی از طرف آمریکا به دنبال یک شریک جدید رفته و یک پرنده ارزان قیمت را به سرعت با کمک چین توسعه دادند. تابستان ۱۹۹۹ میلادی زمانی بود که قرارداد بین دو طرف برای توسعه این جنگنده امضاء شد و اولین پرواز در آگوست ۲۰۰۳ میلادی به انجام رسید. تا به امروز بالای ۱۰۰ فروند از این جنگنده تولید شده و میانمار نیز به عنوان اولین مشتری صادراتی ۱۶ پرنده از این مدل را سفارش داده که تا به الان ۶ فروند از آن را تحویل گرفته است. نیجریه نیز ۳ فروند از این جنگنده را سفارش داده است تا سود مناسبی نیز از این شراکت به دست تولیدکنندگانش برسد. اخبار درباره عملکرد جی اف ۱۷ در جنگ اخیر بسیار مبهم و نا مشخص است ولی برخی ادعا می کنند که میگ ۲۱ هندی توسط این جنگنده ساقط شده اگر چه که احتمال قوی تر مربوط به جنگنده اف ۱۶ پاکستانی است.
البته همچنان ارتش پاکستان در برخی بخش ها، از کمک ها و مشاوره های ارتش آمریکا استفاده می کند و نباید چنین موضوعی را کتمان کرد اما نشان داده با شناخت نیازهای خود و انتخاب شریک مطمئن تر، هم نیاز خود را تامین می کند و هم به صادرات محصول می رسد. موضوعی که هندوستان به رغم داشتن شرایط بهتر روی کاغذ، در اجرای آن ناتوان است.
چنین مصداقی نشان می‌دهد داشتن پول بیشتر یا دسترسی‌های بین المللی بهتر و بالاتر با وجود همه نکات مثبت درون خود، کافی نخواهد بود تاجایی که در داخل، یک مدیریت صحیح و اجرای متعهدانه وجود نداشته باشد. تربیت نیروی انسانی و مدیرانی لایق مسئله ای است که پاکستان را با وجود مشکلات بسیار زیاد، در این عرصه موفق کرده تا بتواند در برابر همسایه بسیار قوی تر خود با قدرت ایستادگی و حتی در صحنه نظامی و بین المللی، او را وادار به سکوت و صلح کند. این نیروی انسانی و فکر درست در مواجهه با مشاوره ها و پیشنهادهای ظاهراً چشمگیر غربی بود که موفق شد با حداقل هزینه، حداکثر فایده را برای ارتش پاکستان به وجود بیاورد و آنها را تبدیل به مثال مناسب در اتخاب نوع همکاری با کشوری دیگر و تولید محصول مورد نیاز کند.
https://www.mashreghnews.ir/news/94...5-ساله-ارتش-هندوستان-به-طراحی-فرانسوی-و-موتور
Sineva
SENIOR MEMBER
- Joined
- May 24, 2018
- Messages
- 4,657
- Reaction score
- -2
- Country
- Location
Interesting article.نگاهی متفاوت به نبرد هوایی در همسایگی ایران
عاقبت تلخ اعتماد 25 ساله ارتش هندوستان به طراحی فرانسوی و موتور آمریکایی/ از جنگنده «تجاس» الهام بگیریم یا عبرت؟! +عکس
با اینکه فرانسوی ها طراحی، روسیه آزمایش بخشی از تسلیحات، اسراییل رادار و غلاف هدفگیری و آمریکا موتور را در اختیار هندوستان قرار دادند اما هیچ وقت "تجاس"، جنگنده مورد اطمینان یک ارتش واقعی نشد.
به گزارش سرویس دفاع و امنیت مشرق، پس از بروز درگیری مرزی بین هند و پاکستان و نحوه مواجهه ارتش هندوستان برابر پاکستان چه در بحث نتایج حمله تلافی جویانه درون کشور همسایه و چه رزم هوایی بین دو طرف که در نهایت به سرنگونی میگ ۲۱ هندی و اسیر شدن خلبان آن انجامید، انتقادات زیادی نسبت به سیستم فرماندهی، استفاده از جنگنده مناسب و عدم مدرن سازی ارتش این کشور مطرح شد در حالی که کشور هندوستان از هر نظر بخصوص از جهت آمار و ارقام تجهیزات هوایی بر پاکستان برتری کامل دارد.
علی رغم موارد مهمی چون برتری هندوستان از جهت تعداد جنگنده‌ها و نیروهای رزمی، قدرت اقتصادی، روابط خارجی و جایگاه علمی و صنعتی این کشور شاهد بودیم که این بار هند بود که در بسیاری از موارد قابل مقایسه، در این رویارویی شکست خورد. ریشه یابی کامل آنکه چرا این حوادث رخ داده کاری بسیار طولانی خواهد بود اما در این مجال قصد داریم دو برنامه شبیه به هم در هند و پاکستان را با هم مقایسه کرده و به شما تصویری کلی از واقعیت‌ها را ارائه کنیم.
تجاس؛ بیش از سه دهه تلاش بی نتیجه
هر دو کشور درگیر در نبرد اخیر، طی سالهای گذشته سراغ پروژه تولید جنگنده در داخل کشور رفتند و بر این اساس، جنگنده "تجاس" حاصل تلاش های هند برای توسعه یک جنگنده سبک وزن بومی بود که استارت آن به نوعی از دهه ۱۹۶۰ میلادی زده شد. مشکلات زیاد در حوزه فناوری در آن دوران، هند را از رسیدن به یک طرح جامع دور کرد. در نهایت طرح نهایی و الزامات آن در اوایل دهه ۱۹۹۰ میلادی آماده شده و پروژه موسوم به تجاس، عملاً کلید خورد. هندی ها در ابتدا به دنبال توسعه یک جنگنده واقعاً بومی بودند و حتی در این میان به توسعه یک موتور جت هندی نیز دست زدند. این موتور در جریان آزمایش های ارتفاع بالا که با کمک روسیه انجام شد نتایج لازم را بدست نیاورده و در نهایت هم هندی ها موتور اف ۴۰۴ ساخت شرکت جنرال الکترونیک آمریکا را انتخاب کردند.
بیشتر بخوانیم:
جزییات لشکرکشی بزرگ مُهاراجه‌ها به پاکستان / از آواکس تا اسکادران میراژ به میدان آمدند
اما به دلایلی که در ادامه خواهیم پرداخت، هر مرحله که هندی ها پیش رفتند با مشکلات بیشتری رو به رو می شدند و البته نکته تعجب برانگیز اینجاست که در این پروژه روسیه، آمریکا، فرانسه و رژیم صهیونیستی، هند را به اشکال مختلف کمک کردند. فرانسوی ها در بحث طراحی اولیه هندی ها را کمک کردند. روسیه در بحث آزمایش موتور و تامین بخشی از تسلیحات، اسراییلی ها رادار و غلاف هدفگیری را تامین کرده و آمریکایی ها نیز موتور را در اختیار هندوستان قرار دادند. در حقیقت جمعی از بزرگان هوانوردی جهان در این برنامه به هند کمک کردند و جالب اینجاست که از زمان اولین پرواز این جنگنده در ژانویه ۲۰۰۱ میلادی تا به الان، با احتساب نمونه های غیر عملیاتی و پیش نمونه های آزمایشی، در کل فقط ۳۲ فروند تجاس تولید شده است!
اسراییل در این پروژه رادار مدل EL/M-2032 و غلاف هدف گیری لایتنینگ را تامین کرده، روسیه تسلیحاتی مثل توپ GSh-23 و موشک آر ۷۳ را آورده و کمک های فرانسه و آمریکا نیز که در بالا مشخص شده است. این جنگنده تک موتوره ۱ میلیارد دلار در بخش توسعه هزینه برده و قیمت هر فروند از آن نیز به بسته به مدل بین ۲۵ الی ۶۰ میلیون دلار برآورد می شود.
این جنگنده برای استفاده روی ناوهای هواپیمابر هندی نیز پیشنهاد داده شده بود ولی در نهایت محاسبات نشان داد که این پرنده، وزن بیشتر از حد نیاز برای عملیات از روی ناو هواپیمابر را دارد. نکته جالب اینجاست که این جنگنده با وجود همه کمک های بین المللی در بحث طراحی و حتی قطعات اصلی، در مسئله تعمیر و نگهداری هم به نسبت برخی از هم کلاس های خود یک کابوس برای یگان های تعمیر و نگهداری محسوب می شود چراکه یک جنگنده تجاس به ازای هر یک ساعت پرواز، نیاز به ۲۰ ساعت اقدامات تعمیر و نگهداری دارد. این اعداد برای جنگنده سوئدی گریپن حدود ۶ ساعت و برای اف ۱۶ آمریکایی ۳.۵ ساعت است.
تجاس در مقایسه با این دو جنگنده در بحث های دیگری مثل ماندگاری در هوا و میزان مهمات قابل حمل نیز در حد پایین تری قرار می گیرد. تجاس می تواند نزدیک به ۱ ساعت ماندگاری در هنگام پرواز داشته باشد در حالی که گریپن سوئدی ۳ و اف ۱۶ حدود ۴ ساعت است. میزان حمل مهمات نیز در این پرنده ۳ تن است در حالی که در رقیب سوئدی ۶ و رقیب آمریکایی می تواند تا ۷ تن مهمات حمل کند.
کارشناسان روی این مسئله تاکید دارند که بخشی از این نتایج سوال برانگیز، در نتیجه بوکراسی عجیب و غریب و البته فساد بسیار گسترده در نیروهای مسلح و سیستم صنایع دفاعی و وزارت دفاع این کشور نهفته است. تقریباً خرید هر نوع سلاحی در این کشور چه داخلی و چه خارجی مدتی بسیار بیشتر از حد استاندارد طول کشیده و همیشه با افزایش هزینه رو به رو بوده است. در نهایت هم این کشور با ارتشی با سلاح هایی بسیار مختلف در یک کلاس رو به رو شده که در نهایت هم در روز حادثه توان استفاده درست از آنها را ندارد.
به عنوان مثال، طرح بزرگ هند برای خرید ۱۲۶ فروند جنگنده میان وزن به بن بست رسید، اخیراً قرارداد این کشور برای خرید ۳۶ فروند جنگنده رافال فرانسوی و بحث های مربوط به رشوه خواری و عدم شفافیت درباره جزییات آن تبدیل به توپی شده که سیاسیون هندی به زمین یکدیگر پرتاب می کنند.
نکته دیگر نیز در خصوص مشخص شدن نتایج یک اعتماد نابجا به کشورهای دیگر است در حالی که در داخل کشور هندوستان، شرکت ها و متخصصان فراوانی وجود دارند که برای صنایع کشورهای مهم جهان، محصولات فناورانه و با استاندارد بالا تولید می کنند اما نگاه مسئولان دولتی و نظامی آن به خارج از مرزها بویژه غرب باعث شده تا پروژه ای همچون ساخت یک جنگنده، علی رغم گرفتن کمک از آمریکا و اروپا و اسرائیل، به نتیجه نرسد. به نظر می رسد اروپایی ها و آمریکایی ها نیز با علم به وجود چنین مشکلاتی در طراحی و محاسبه و سپس ساخت، صرفاً به کسب درآمد از ارتش هندوستان فکر کرده اند و هم در این پروژه سود مناسبی به جیب زده و هم در نگاهی آینده نگرانه تر، هندی ها را از ساخت جنگنده پشیمان کردند تا دوباره روی به خرید محصول بیاورند و چه بازاری بزرگتر از کشور ۷۲ ملت.
جی اف ۱۷؛ نشانی از یک مدیریت صحیح
اما از سوی دیگر، پروژه جی اف ۱۷ در حقیقت حاصل یک سری حوادث تاریخی بود که در نهایت باعث نزدیک شدن چین و پاکستان به هم شد. جنگنده تک سرنشین و تک موتوره JF-17 محصول مشترک صنایع نظامی چین و پاکستان بوده که به منظور جایگزینی ناوگان قدیمی جنگنده های میگ ۱۹، اف ۷ و میراژ ۳ نیروی هوایی پاکستان طراحی و ساخته شد.
تاریخچه اصلی این طرح به دهه ۱۹۸۰ میلادی باز می گردد؛ زمانی کهچین قصد داشت تا با کمک شرکت گرومن آمریکا دست به طراحی و ساخت یک جنگنده بزند اما این طرح به علت مشکلات مالی و سیاسی بین طرفین لغو شد. در این شرایط، پاکستان به عنوان شریک جدید وارد طرح شد و قراردادی به ارزش ۳ میلیارد و ۵۰۰ میلیون دلار برای بدست آوردن ۲۵۰ فروند هواپیما برای نیروی هوایی پاکستان به امضاء رسید. مبلغ توسعه کل این برنامه نظامی ۵۰۰ میلیون دلار بوده است.
موتور این جنگنده RD-93 روسی است که سرعتی مناسب را برای این جنگنده فراهم می کند. رادار این هواپیما یک رادار چینی مدل KLJ-7 بوده که توانایی شناسایی و تعقیب همزمان ۱۰ هدف در بردهای فراتر از میدان دید را داراست. همچنین این هواپیما با سیستم های جنگ الکترونیک ساخت چین مجهز شده است.
JF-17 قابلیت حمل ۳۷۰۰ کیلوگرم مهمات را داراست که از جمله این مهمات می توان به موشکهای هوا به هوای چینی SD-10 و موشکهای هدایت گرمایی PL-5 و طیف وسیعی از بمبهای غیر هدایت شونده و مهمات هدایت لیزری و ماهواره ای اشاره کرد. موشک های ضد کشتی و ضد رادار نیز از جمله تسلیحات قابل نصب بر روی این هواپیما است. برد این هواپیما در حدود ۲۰۰۰ کیلومتر و سقف پروازی آن ۱۵۲۴۰ متر می باشد. مدل موسوم به بلوک ۳ این هواپیما نیز مجهز به رادار آرایه فازی فعال و البته سیستم رهگیری و کشف هدف فروسرخ خواهد بود. بر اساس اخبار موجود توسعه مدل بلوک ۳ در حال حاضر تمام شده و چین به همراه پاکستان آماده تولید مدل جدید می شوند.
جی اف ۱۷ نیروی هوایی میانمار
پاکستانی ها در دهه ۱۹۹۰ میلادی با علم به کمبود منابع مالی و البته تحریم تسلیحاتی از طرف آمریکا به دنبال یک شریک جدید رفته و یک پرنده ارزان قیمت را به سرعت با کمک چین توسعه دادند. تابستان ۱۹۹۹ میلادی زمانی بود که قرارداد بین دو طرف برای توسعه این جنگنده امضاء شد و اولین پرواز در آگوست ۲۰۰۳ میلادی به انجام رسید. تا به امروز بالای ۱۰۰ فروند از این جنگنده تولید شده و میانمار نیز به عنوان اولین مشتری صادراتی ۱۶ پرنده از این مدل را سفارش داده که تا به الان ۶ فروند از آن را تحویل گرفته است. نیجریه نیز ۳ فروند از این جنگنده را سفارش داده است تا سود مناسبی نیز از این شراکت به دست تولیدکنندگانش برسد. اخبار درباره عملکرد جی اف ۱۷ در جنگ اخیر بسیار مبهم و نا مشخص است ولی برخی ادعا می کنند که میگ ۲۱ هندی توسط این جنگنده ساقط شده اگر چه که احتمال قوی تر مربوط به جنگنده اف ۱۶ پاکستانی است.
البته همچنان ارتش پاکستان در برخی بخش ها، از کمک ها و مشاوره های ارتش آمریکا استفاده می کند و نباید چنین موضوعی را کتمان کرد اما نشان داده با شناخت نیازهای خود و انتخاب شریک مطمئن تر، هم نیاز خود را تامین می کند و هم به صادرات محصول می رسد. موضوعی که هندوستان به رغم داشتن شرایط بهتر روی کاغذ، در اجرای آن ناتوان است.
چنین مصداقی نشان می‌دهد داشتن پول بیشتر یا دسترسی‌های بین المللی بهتر و بالاتر با وجود همه نکات مثبت درون خود، کافی نخواهد بود تاجایی که در داخل، یک مدیریت صحیح و اجرای متعهدانه وجود نداشته باشد. تربیت نیروی انسانی و مدیرانی لایق مسئله ای است که پاکستان را با وجود مشکلات بسیار زیاد، در این عرصه موفق کرده تا بتواند در برابر همسایه بسیار قوی تر خود با قدرت ایستادگی و حتی در صحنه نظامی و بین المللی، او را وادار به سکوت و صلح کند. این نیروی انسانی و فکر درست در مواجهه با مشاوره ها و پیشنهادهای ظاهراً چشمگیر غربی بود که موفق شد با حداقل هزینه، حداکثر فایده را برای ارتش پاکستان به وجود بیاورد و آنها را تبدیل به مثال مناسب در اتخاب نوع همکاری با کشوری دیگر و تولید محصول مورد نیاز کند.
https://www.mashreghnews.ir/news/94...5-ساله-ارتش-هندوستان-به-طراحی-فرانسوی-و-موتور
Its a great illustration of the fact that it takes more than money and access to technology to develop a viable weapons system,it also takes a lot of engineering and technical skills and just as importantly skilled managers who can keep a large engineering and development program on track.
I think where the indians really made it especially difficult for themselves was in attempting to indigenously develop not only a 4th gen airframe but also its avionics and powerplant simultaneously.
Another option for IRIAF is modifying 44 Iraqi Su22 with removing heavy movable wings and change them with fixed delta wings added with canard.
With AL21F as engine this editing give:
more thrust to weight ratio to fighter
And deleting nose air intake to side air intake give:
more space for bigger and better radarView attachment 553191
Hack-Hook
ELITE MEMBER
- Joined
- Jan 11, 2012
- Messages
- 19,448
- Reaction score
- 3
- Country
- Location
A single question for you .
Why waste money and resources on something you will know is bound to fail ?
Why waste money and resources on something you will know is bound to fail ?
How you know it will bound to fail?
Any engineering reason?
Iran can not buy any new fighter, but can buy second hand fighters such f7 and su22.
Editing any air frame is not easy but can be an option, as you see in Indian mig21bis and pakistanian jf17 or more further in china ftc2000 and other China projects.
Su22 has some good items to work on such as:
Powerful engine and good fuslege.
DoubleYouSee
FULL MEMBER
- Joined
- Jul 30, 2012
- Messages
- 577
- Reaction score
- 0
to make a platform and then develop new fighters on that platform........
OldTwilight
SENIOR MEMBER
- Joined
- Sep 10, 2016
- Messages
- 3,118
- Reaction score
- -1
- Country
- Location
We already have our own projects ...
If we could ask Russian to co-produce Mig 35 or ask Chaina to co-production of j-10 or j-17 , it would be more helpful for us ... Because we would have opertional fighters and re new part of our air force and learn some technology in process which will help us in our own projects....
aryobarzan
SENIOR MEMBER
- Joined
- Feb 17, 2019
- Messages
- 4,586
- Reaction score
- 1
- Country
- Location
I am no airplane designer but I have heard many times that you design an aircraft around its engine....once hey have a more powerful engine besides J85 then I think the sky is the limit.
Now here is my question ...."Q-313"... what is the significance of "313".. another point..it is good to have "Q" designation for Iranian made fighters so Kowsar should be designated..... "Q-5"....this is one way of separating Iranian designed crafts from foreign but similar looking ones. Just a morning brain fart!!!...lol
yesboss
FULL MEMBER
- Joined
- Sep 23, 2007
- Messages
- 420
- Reaction score
- 0
- Country
- Location
I had no idea that sanctions have made iriaf so handicapped. It would have been better if cooperation was achieved with russia or china for a decent 4th generation fighter. I guess it remains only viable to invest more in air defense systems for now. And for those who think that an f-35 is a joke or an indigenous 5th generation aircraft is something special, aren't being very sensible.
Mithridates
SENIOR MEMBER
- Joined
- Feb 20, 2019
- Messages
- 2,897
- Reaction score
- 0
- Country
- Location
well AF recently showed the new wing for it's f-7s, i think it's a good sign that they are working on some thing not f-5.
delta wings are easy to make and as they are stronger than strait wings you don't need to use strong metals like titanium but they have a big drawback, at lower speeds they are not maneuverable at all. the good point about the wings that we saw during sattaris visit of AF factory was that they chose compound delta over simple one. this kind of delta wings have better performance compared to the later one.
guys did you ever considered that we can buy engine from russians?? do we really need to make them inside home?? sweden imports engine from US but still there gripen is a reliable platform for themselves and their customers.
delta wings are easy to make and as they are stronger than strait wings you don't need to use strong metals like titanium but they have a big drawback, at lower speeds they are not maneuverable at all. the good point about the wings that we saw during sattaris visit of AF factory was that they chose compound delta over simple one. this kind of delta wings have better performance compared to the later one.
guys did you ever considered that we can buy engine from russians?? do we really need to make them inside home?? sweden imports engine from US but still there gripen is a reliable platform for themselves and their customers.
Aramagedon
BANNED
- Joined
- Apr 29, 2015
- Messages
- 8,801
- Reaction score
- -13
- Country
- Location
Hack-Hook
ELITE MEMBER
- Joined
- Jan 11, 2012
- Messages
- 19,448
- Reaction score
- 3
- Country
- Location
Because it already no matter how much you upgrade it will be a bomber not a fighter and what you suggest is changing all the parameter of the airplane and so it will be as expensive as designing a new fighter . so why not go and design a new one if you want .
Powerful engine but fuel hungry and su22 is nothing but su17 export version .if you want to invest in an airforce that will fare like Indian mig-21 while facing other country air Force then you are welcome .
Suggesting iran buy f-7 and su-22 second hand has one problem and that's you have forgot that there is one investment more important than the airplane and that's the life of pilot .
I doubt Russia will sell us engines unless we can make something equal to it.
And honestly f7 is Chinese copy of mig 21 I wonder which is better kowsar or mig21
you can define new project for new fighter which its fuslege design based on fuslege of adopted fighter and change other properties of fighter, as you can look to F22 which take many exprience from other fighters.
Ghatering the efforts and centering all on one project which hope to solve some IRIAF problem, is a solution.
Editing a planform give more experince, because in redesigning a planform you should use some advantage of in hand and other planform.
Similar threads
